Sonsuzluk ve Birgün

Zaman geçiyor. Vakit ilerlerken düşünüyorum , düşünürken vakit ilerliyor. Bazen alışıyorum. En kötüsü alışmak. Farkın , farklının büyüsünü bozar alışmak. Bu nedenledir alışkanlıkları sevmemem. Manasını yitirir alıştıkların. Sonra yine düşünürüm' Ne sonsuza dek sürer ki ?' diye. Bu soruyu etraflıca ilk düşünmem bir konuşma sırasında konunun bu noktaya gelmesiyle olmuştu. O an aklıma ilk gelen , sonsuz olan bir şey yoksa neden sonsuz diye bir şey var, idi. Sonrasında somut olanları düşündüm , sonsuz olanı yok; ama soyut olanlarda farklı gibi geldi. Kelimelerle anlatamadım ama vardı bir şey sanki. Hala sadece hissedebiliyorum . Sonra düşündüm , hissin sınırı var mıdır diye. Olsaydı eğer hissetmek olmazdı. Herkes hisseder fakat ne kadar hisseden varsa o kadar farklı his var. Nasıl aynı olsun ? Hisler farklı. Alışabilir misin hissetmeye ? Alışılmaz. Herkes aşık oluyor , herkes seviyor yeri zamanı gelince. Nasıl oluyor da herkesin en özel en farklı yaşadığı şey aşk iken , onu üç harfin içine sanki çok normal bir şeymiş gibi hapsedebiliyorsun ? Nasıl her yere yazıp çizebiliyor söyleyebiliyorsun ? Aşka alışsan aşk olur muydu ? Bunları düşünüyorum sonra. İşin ilginç yanı , doğamız gereği herhalde, anlayamadığın çözemediğin belki de sınırı olmayan aşkı çözmeye, inadına anlamaya uğraşmak. Ne olduğunu anlasan aşk olur muydu ? Olmazdı; çünkü anladığın şeye alışırsın. Aşkı , genelde ise hissetmeyi anlayamadığımızdan alışmıyoruz. Alışmadığımızdan da hep farklı geliyor. Hangi hissin bir diğeriyle aynı ? Durup yine düşünüyorum . Sonsuz olan ne , var mı ? Yine hissediyorum , diyorum var bir şey. Yine tam cevaplayacakken bir başka soru çıkıyor . Düşünmeye devam. Düşünmek sonsuz desem , belki bir gün düşünmeme gerek kalmadan bileceğim her şeyi. Bilinmezlik sonsuz desem belki birgün her şeyi bileceğim. Hatırlamak sonsuz desem belki birgün  unutacağım her şeyi.Böylelikle işin içinden çıkamadan duruyorum. Yine düşünüyorum. Bir bakıyorum sonra , zaman geçmiş. Belki de diyorum, geçen zaman sonsuzdur.